اشعار

ما نمک پرورده‌ها مدیون احسان توأیم            حال ما خوب است شبهایی که مهمان توأیم

بوی رحمت می‌رسد از سفره‌های ماه عشق            ما به امـید عـطـای تو سر خـوان توأیم

شـب قـدر آمـده یـا رب نـگـاهی            بـه درگــاه تـو آمـد روســیـاهـی

یگـانه جان پـنـاهـم ربی الـعـفـو            بـبـخـشـا اشتـبـاهـم ربـی العـفـو

آمدم سوی تو راهی وا کنم تا وقت هست            آمدم شاید تو را پیدا کنم تا وقت هست

تا شب احیای تو کارم توسل کردن است            قصد دارم خویش را احیاء کنم تا وقت هست

طائرِ وصلتِ قدسی رمضان، آمده است            از دَمِ عیسوی اَش مُرده به جان آمده است
عاشقان باده زنید از قدح و خوش باشید            که ز خُم خانه سبوئی به میان آمده است

گنهکاران کجا هـستند ماه عـفو آمد باز            خـدای ‌مهـربـانی با نگـاه عـفـو آمد باز

دوباره روزه؛ این عبد فراری را به راه آورد            خدایا‌ شکر! این بنده به راه عفو آمد باز

آمـده عـبـد گـنهکـار، بگـو مـی‌بخـشی            با دلی زار و گـرفـتار، بگو می‌بخشی

چـشـم امــیّــد به عـفـو تو خـدایـا دارم            باز هم حضرت غفار، بگو می‌بخشی

رسـیـدم ز تو عـذرخـواهی کـنم            دلـم را به سمـت تو راهـی کـنـم
بــیــا و امــیــد دلــم را نـگــیــر            خـدایـا چـه بـا بـی‌پــنـاهـی کـنـم

تـشـنه‌ام آبِ حـیـاتی برسانـیـد به من            لـذّتِ صوم و صلاتی برسانید به من

رمضان آمد و گـفتم: بِعَـلیٍّ ألعـفو...            گوشه چشمی؛ نظَراتی برسانید به من

روضه دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم هـمه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عـطشان حسین

معصیت بود که سوزاند عـبادات مرا            بر نگـرداند به من حِس مناجـات مرا

نا گزیر است گدا، دم ز عطایت بزند            نیـمه شب عبد گـنه کار صدایت بزند

چون بیابان که نیازش به نم باران است            بیـشتر گریه تـسلای دل سـوزان است!

مـیـکـده بـاز شـد و زود دویـدیـم هـمه            گفته ساقی سه دهه نوبت سرمستان است!

من بدی کـرده‌ام اما تو مـرا بد نـزنی            بعد یک عمر که این بنده‌ات آمد نزنی
با همین روی سیاهش به تو رو زد نزنی            روی پـیـشـانی او مـهـر نـیـاید نـزنی

دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست            ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست

آنقـدر بی‌پـرده گـناه و معـصیت کردم            دیگر اثـر در ذکر یا ستـارهایم نیست

تـوبـه‌ای مـی‌طـلـبد عـفـوِ اِلهِ من و تو            که کـند رحم به این ناله و آهِ من و تو

لطف حق منتظرِ بارشِ چشمان کسی‌ست            تا بشویَـد گُـنه از روی سیـاهِ من و تو

گـنهکـاری پـریـشانم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْـنِی            پـشیـمـان پـشـیـمانـم إِلَهـِی لا تُـؤَدِّبْـنِی

نه دنبال مفـاتـیحم نه با ادعیه مأنـوسم            جـدا از نـور قـرآنـم إِلَهِـی لا تُـؤَدِّبْـنِی

آمـد رمـضـان و تـا خـدا مـا را بُــرد            تـا چـشـمـۀ روشـن دعــا مـا را بُـرد
ما را ز لـبـاس عـافـیـت عـریان کرد            تا سـبـزتـریـنِ سـجـده‌هـا، مـا را بُرد

یک قطره اشک شرم مرا «یم» حساب کرد            کوثر حساب کرد، و زمزم حساب کرد

آهِ یـکى گـرفـت، به پـاى هـمه نـوشت            ما باهـم آمـدیـم که با هم حـسـاب کرد

در سـیـنـه‌ام آهـی ز غـم آکـنـده بـاشـد            این بنده از خوابِ گران شرمـنده باشد

دارد به آخـر می‌رسد این مـاهِ رحمت            چـشـمم به دستانِ تو که بخـشـنده باشد

پـاک در بـنـدگی‌ام قـافـیـه را باخـتـه‌ام            فرصتی را که به من داد خدا، باخته‌ام

یک طرف دست تهی ازطرفی فرصت رفت            بازهـم عـمـر دوسـر باخته را باخته‌ام

هر کار می‌کـنم که نلـغـزم نمی‌شود            در حفظ توبه عـزم مصمم نمی‌شود
باید که سیل نفـس مرا شستـشو دهد            تطهـیر من به بارش نم نم نمی‌شود